26. Herman G. Wolbert

Herman G. Wolbert ° 1917 † 1995 ouders: zie hoofdstuk 23
x 1948
Truus H.M.A. Niehuis ° 1922 † 1998

Herman heeft zijn naam te danken aan de broer van zijn vader. Hij bleef thuis na de lagere school te Lemselo en hielp zijn vader met het opknappen van de verwaarloosde grond en het huis van het gekochte erf in Noord Berghuizen. Herman ging daarnaast bij de buurman Hogt helpen, leerde er alles over kippen en leerde op zijn beurt de oudste dochter daar het lopen. Daarna kwam hij in vaste dienst bij Hendrik van Cappellen, de veehandelaar/veeboer, en deed daar veel ervaring op.
Vervolgens nam Herman de boerderij van zijn vader over en huwde Truus Niehuis, dochter van Gerh. Niehuis en Aleida Albers. Samen kregen ze vijf gezonde kinderen.
Na de annexatie van Berghuizen door Oldenzaal kreeg hij spoedig te maken met de onteigening van de grond ten behoeve van de woningbouw voor Oldenzaal. Hij kocht een oude boerderij aan de Bentheimerstraat in de Lutte, sloopte het oude huis en bouwde er een nieuw met een apart gedeelte voor zijn ouders. In Noord Berghuizen was hij al opgehouden met het houden van melkvee en overgeschakeld op de kuikenmesterij. Hij breidde dat in de Lutte dermate uit dat zijn beide zoons er emplooi vonden, de een als mester van hanen, de ander als verkoper van het gerede produkt.
Herman was een fervent paardesportliefhebber en in zijn jonge jaren reed hij zelf in de paardenrijvereniging. Hij stimuleerde deelname aan deze sport bij zijn kinderen en begeleidde hen met plezier, eerst bij het ponyrijden en later bij het springen en dressuur met paarden.
Toen zijn jongens het zware werk overnamen legde hij zijn kennis en liefde in de groentetuin. Hij kweekte de zoetste druiven en de door hem afgelegde nieuwe stokken dragen nu vrucht in Nuenen en misschien nog wel op meer plaatsen in het land.
Herman was het liefst thuis, genietend van zijn rust met Truus, kinderen, kleinkinderen en de honden om hem heen. Aan uitgaan en visites afleggen had hij een broertje dood en vooral het autorijden in de winter stond hem tegen. Als er toch zo'n rit voor de deur stond, was zijn steevaste gezegde: Alleen een sneeuwbui kan me nog redden.
Herman kreeg last van slijtage van zijn heup en had een stok nodig bij het lopen. Hij overleed in 1995 aan een hartstilstand in het ziekenhuis terwijl hij elk moment de operatiekamer in zou gaan voor het plaatsen van een nieuw heupgewricht.